Pleasure Verhalen: Mijn tweede leven

Soms voelt het net alsof ik twee soorten levens gehad heb. En dat is niet omdat ik een soort secret agent ben. Maar ik heb op een cruiseschip gewerkt en dat was, naast een ontzettend vet avontuur, ook een hele eigen bubbel waarin de echte wereld niet bestond. Alsof ik een Britt aan de kade had laten staan en een compleet nieuwe versie van mezelf mee aan boord had genomen.

De Britt uit het echte leven is namelijk een redelijk saai persoon. Zo iemand die liever op zaterdagavond in der badjas alleen naar jazz-muziek luistert, een boek leest en kamille thee drinkt. Die zichzelf nog net uit bed kan slepen ’s ochtend om een paar sit ups te doen, om vervolgens weer een pak donuts volledig leeg te vreten. En die dan, na het kijken van een RomCom, wel Tinder afswipet maar volledig in de stress schiet als de andere kant van de lijn ook echt reageert, omdat ze eigenlijk totaal niet goed is in de daadwerkelijke gesprekken.

De Britt die op het Cruiseschip werkte stond iedere ochtend vroeg op om eerst 5 kilometer op de loopband af te leggen, vervolgens een gezond ontbijtje naar binnen te werken en daarna iets nuttigs te doen met haar dag. Repeteren, teksten schrijven, volledige feesten en uitstapjes organiseren voor de 1000 crewleden, op tijd de was doen, altijd netjes gelakte nagels hebben en volledig onthaart zijn. De Britt van het Cruiseschip droeg hakken als ze ging dansen in de crewbar en verruilde de ‘awkward dance’ die haar op het vasteland zo goed stond, voor zwoele samba moves, waarna ze haar Cabin number in de oor fluisterde van degene waarmee ze al de hele avond oogcontact had, om daar in lingerie op hem te wachten.

Het was een van de avonden aan het begin van een nieuwe cruise. Die avonden betekenen vaak ‘vers vlees’, omdat er dan nieuwe bemanning aan boord komt. En dus wordt er die eerste avond wat af gescand. Zoals gewoonlijk vulde de klanken van een Bachata de zilver-paarse crewbar. Ik was omringt door mijn danser-vrienden, nipte wat van mijn vodka-cranberry en scande de ruimte. Vasteland-Britt zou ergens in een hoekje gestaan hebben, naar de vloer kijkend, doodsbang voor oogcontact. Britt van boord was een 1.83m lange, sterke, Europese, niet lelijke vrouw. Ik was het inmiddels gewend dat mannen vroegen of ze met me mochten dansen en mijn volgende drankje mochten betalen.
Verderop stond een groepje mannen. Ik had ze nog nooit gezien, dus ik ging ervan uit dat ze net aan boord waren.
‘Je hebt sjans.’ Fluisterde mijn beste vriendje Emile in mijn oor en ik liet mijn heupen nog wat duidelijker op de maat bewegen, terwijl ik zag hoe ze naar me keken en met elkaar praatten. Ik nam nog een slokje en maakte toen oogcontact met de middelste jongen: lang, blond, knap. Hij giechelde nog even met zijn vrienden voor hij mijn richting op kwam. Ik deed alsof ik het niet door had, danste nog wat en keek hem verleidelijk aan toen hij vlak voor mijn neus kwam staan.

Hij draaide zijn mond naar mijn oor, ik keek mijn beste vriend in zijn ogen aan en glimlachte naar hem, terwijl de lage stem met het Duitse accent zijn vraag stelt: ‘Mijn vrienden en ik kijken al de hele avond naar je en we komen er maar niet uit…. Ben jij een vrouw of een man?’

Heel even weet ik zeker dat hij een grapje maakt, totdat ik in zijn bloedserieuze ogen kijk. Hij meent dit en hij stelde deze vraag echt. Ik stamel wat over of ik het moet bewijzen en draai me dan naar mijn beste vriend, met de tranen al in mijn ogen van het lachen. Misschien zou ik me beledigd moeten voelen, maar ik kan eigenlijk alleen maar keihard lachen. Dus ik draai me om en dans verder, op zoek naar het volgende oogcontact.

Volg Britt op Instagram @brittvschie en op www.brittvanschie.com