Gisteren werd ik de rest van de dag geplaagd door een vage kramp in mijn baarmoeder. Alsof ik ongesteld moest worden, of een milde variant van een uitstrijkje. Beide opties: uitgesloten. Ik Google ‘spierpijn in je baarmoeder’ en lees over krampen door het samentrekken van de baarmoeder. Hoe ongemakkelijk ook, kennelijk is er iets geactiveerd en ik besluit het experiment voort te zetten.
In plaats van een flinke klodder beperk ik me nu tot een drupje glijmiddel. Als ik mijn bekkenbodem aanspan, bereik ik niet het beoogde resultaat: ik duw het ei naar buiten in plaats van hem met brute kracht vast te klemmen. Ik duw hem terug, alles daar voelt nat en glibberig. En nee, dat heeft niks te maken met opwinding. Helaas.
Ik loop voorzichtig rond, maar als ik buk om en paar schoenen op te rapen schiet het ei als een kanonskogel mijn onderbroek in. Ik kan er niet om lachen. Wat is er mis met mij? De rest van het half uur dat ik de kanonskogel draag, wissel ik lopen en zitten af. Strompel door het huis alsof ik in mijn broek gepoept heb. Ik buk nog een keer, voorzichtiger nu. Het ei verroert zich niet, klemvast tussen mijn bekkenbodem spieren. Daar put ik moed uit, maar ik ben blij als het half uur voorbij is.