Natuurlijk gaat de bel als het voltallige gezin thuis is. Zoon rent naar de deur, maar ik ben hem nog net voor. De postbode heeft twee pakjes bij zich: eentje voor Martin en eentje voor mij. Die laatste moffel ik met een bloedgang weg in de gangkast. Ik ben nog niet klaar om mijn aanstaande Kegel-oefeningen te delen met manlief, laat staan met mijn kinderen.
Maar daar is ‘ie dan: de oplossing voor mijn lekkende kraan. Als de meute vertrokken is stort ik me op mijn pakketje. Een beetje zenuwachtig; ik voel me een beetje belachelijk en verre van sexy. In het pakketje tref ik 3 verschillende eieren, van wisselende grootte. Eentje is oplaadbaar. Maar, zo lees ik in de handleiding, die is pas voor niveau 2. Het kleinste, enkele ei is voor niveau 1 en ik vraag me af: is er ook iets voor niveau -1?
De handleiding is héél summier. Niveau 1: een half uur per dag dragen, een tot twee weken lang. C’est tout. Hop met de geit: een flinke klodder lube en daar verdwijnt dat massieve paarse ding in de daartoe geschikte lichaamsopening.
Ik vraag me af of ik overdreven heb met het glijmiddel, want na 3 stappen glijdt het ei er met dezelfde noodgang weer uit. Dat zegt waarschijnlijk alles over de spierkracht van mijn vagijn. Ik duw hem terug en ga maar gauw zitten. Ik voel geen enkele opwinding, meer het een vage ongesteldheidsdruk. Ik loop een paar rondjes en span uit alle macht (maar vruchteloos) mijn bekkenbodemspieren aan. Ik vraag me af of vrouwen hier echt van klaarkomen terwijl ze bij de bakker een halfje volkoren bestellen?
Ik loop rondjes door het huis en doe vreselijk mijn best. Maar de resultaten zijn ronduit ontmoedigend. Ik klamp me vast aan de online reviews: ‘Ik gebruik hem nu twee weken en merk echt resultaat!’ Ik beeld me in dat een ommetje-met-ei van 5 kilometer over een week of wat een feest van orgasmes zal zijn. Ik ben hard op weg om een wandelend hoogtepunt zal worden. Hoop doet leven!